எங்கே செல்லும்…? (8)

இருவரும் 1500 மீட்டர் ஓட்டத்திற்குத் தயாரானார்கள். அனைவரது மனதிலும் ஒரு வித படபடப்பு. ஜெயிக்கப் போவது யார் என்ற கேள்வி அங்கே குழுமியிருந்த அனைவரது உள்ளத்திலும் எழுந்தது. அனைவரது கண்களும் போட்டியில் பங்கேற்கப் போகும் அந்த இருவரையுமே மொய்த்துக் கொண்டிருந்தன.

கவிதா மிகவும் சாதாரணமாகக் காணப்பட்டாள். அவளிடம் படபடப்புக்குப் பதிலாக கோபமே மிஞ்சி நிற்பதை அவளது தோழிகள் கண்டார்கள். அவளுடன் போட்டியிட வந்தவனோ மிகவும் அலட்சியமாக நடந்து வந்தான். 500 மீட்டர் சுற்றளவைக் கொண்ட அந்த ஓட்டப்பந்தயத் திடலை அவர்கள் 3 முறை சுற்றிவர வேண்டும். போட்டி ஆரம்பமானது…

3, 2, 1, ரன்…

சொல்லியதுதான் தாமதம்…கவிதாவுடன் போட்டியிட வந்தவன் காற்றைப் போல் பறந்தான். அவன் முக்கால்வாசி திடலைக் கடக்கும்போது கவிதா பாதித் திடலை மட்டுமே கடந்திருந்தாள். இருப்பினும் அவளது தோழிகள் மனம் தளராது அவளுக்கு உற்சாகக் குரல் கொடுத்து வந்தனர். முதற்சுற்றை வேகமாக ஓடி முடித்தவனுக்கு மூச்சு வாங்க ஆரம்பித்தது. அவனது கால்கள் மெல்ல மெல்ல சக்தியை இழக்கத் தொடங்கின. அவனது வேகம் படிப்படியாகக் குறைய ஆரம்பித்தது. கவிதாவோ ஆரம்பித்த வேகத்திலேயே இன்னனும் ஓடிக்கொண்டிருந்தாள். அவளது வேகம் குறையவும் இல்லை கூடவும் இல்லை.

இரண்டாவது சுற்றின் இறுதிக்கட்டம். ஓடியவன் திரும்பிப் பார்த்தான். கவிதா அவனை நெருங்கிக் கொண்டிருந்தாள்.

“மச்சான், ஓடுடா! அது கிட்ட வந்துக்கிட்டு இருக்கு. விடாதே. ஓடு… உன்னால முடியும்… ஓடு!”

“டேய் விட்டுடாத’டா. ஓடு! கமான். இன்னும் ஒரு ரவுண்டு’தான். நீதான்’டா மொதல்’ல இருக்க. அப்படியே மெயிண்டன் பண்ணு. வா, வா, வா…”

“ரமேஷ், சீக்கிரம் வா’டா!”

ஓ, கவிதாவுடன் ஓடுபவன் பெயர் ரமேஷ் போலும். ரமேஷால் வேகத்தை அதிகப்படுத்த முடியவில்லை. பாவம்! 100, 200 மீட்டர் ஓடுபவனை 1500 மீட்டர் ஓடச் சொன்னால் அவன் எப்படி ஓடுவான்? பெண்தானே வென்றுவிடலாம் என்று அலட்சியமாய் ஒப்புக்கொண்டான். இப்போது மானமே போய்விடும் போலல்லவா இருக்கிறது? நண்பர்களின் உற்சாகக் குரல் கலவரக் குரலாக மாறியது.

இறுதிச் சுற்று வந்துவிட்டது. பாதித்திடலைக் கடக்கும் போது கவிதா ரமேஷை முந்திக்கொண்டு ஓடிவந்தாள். ஆண்களின் முகத்தில் ஈயாடவில்லை. அனைவரும் கவிதாவையே வைத்தக்கண் வாங்காமல் பார்த்துக்கொண்டிருந்தனர். கவிதா தன்னைக் கடந்துச் செல்லும் போதே ரமேஷ் மிச்சமிருந்த நம்பிக்கையையும் இழந்துவிட்டான். இருந்தாலும் களத்தில் இறங்கிவிட்டோமே என்று தனது சக்தி அனைத்தையும் திரட்டி ஓடினான்.

போட்டி முடிந்தது! கவிதா ரமேஷை ஜெயித்துவிட்டாள். ரமேஷ் முகத்தைத் தொங்கப் போட்டுக்கொண்டே திடலை விட்டு வெளியேறினான். பெண்களின் ஆரவாரம் திடலைச் சூழ்ந்துக் கொண்டது. ஆண்கள் கூட்டம் சத்தமே இல்லாமல் அவ்விடத்தை விட்டு நகர்ந்துக் கொண்டிருந்தது.

“ஹலோ, வெயிட்!” என்றவாறு அவர்களை நோக்கிச் சென்றாள் கவிதா.

கூட்டம் திகைத்து நின்றது. சிலர் வாய்க்குள் என்னவோ முணுமுணுத்துக் கொண்டனர். இன்னும் சிலர் முகத்தை வேறு பக்கம் திருப்பிக் கொண்டனர். ரமேஷ் முகம் நிலத்தை நோக்கியிருந்தது. போட்டிக்கு முன்பு சமாதானம் பேச முயன்றவன் மட்டும் கவிதா வருவதையே பார்த்துக் கொண்டிருந்தான். கவிதா அவர்களை நெருங்கினாள்.

“உங்கப் பேர் என்ன?” என்று தன்னுடன் போட்டியிட்டவனை வினவினாள்.

“ரமேஷ்…” ஒற்றை வரியில் பதில் தந்தான் அவன்.

“நீங்க சோர்ட் டிஷ்தன்ஸ் (short distance) ஓடுவீங்க தானே? ஓடும்போதே தெரிஞ்சது. என்னைக்கும் யாரையும் குறைவா மதிப்பிடாதீங்க. அவங்கவுங்களுக்கு ஒரு ஒரு திறமை இருக்கும். குறிப்பா, கேர்ஸ் தானே’னு அலட்சியப்படுத்தாதீங்க. நாங்களும் உங்க மாதிரி ஒரு நார்மல் ஹியூமன் பியிங். நெக்ஸ் டைம் இந்த மாதிரி நடந்துக்காதீங்க!” என்று சொல்லிவிட்டு விடுவிடுவென்று திரும்பிச் சென்றுவிட்டாள்.

மூன்று நாட்கள் மாவட்ட அளவிலான போட்டி தொடர்ந்து நடைப்பெற்றது. மூன்று நாட்களும் கவிதாவும் தோழிகளும் போட்டியில் பங்கெடுக்கச் சென்றனர். மூன்று நாட்களும் அதே ஆண் கும்பல் அவ்விடம் வந்து நின்றது. ஒருவரையொருவர் பார்த்து லேசான புன்னகையைப் பரிமாறிக் கொண்டனர். மூன்றாவது நாள்… போட்டியின் இறுதிநாள்... வழக்கம் போல கவிதா தன் தோழிகளுடன் உடற்பயிற்சி செய்துக்கொண்டிருந்தாள்….

தொடரும்…